[Παρέμβαση του antifa mid-west για τη ρατσιστική επίθεση σε σπίτι οικογένειας Ρομά στις Συκιές, το Δεκέμβριο του 2023]
Πριν λίγες μέρες ήρθε στη δημοσιότητα το εξής: μια οικογένεια Ρομά χρησιμοποιούσε ως κατοικία ένα πρώην εγκαταλειμμένο κτίριο στην περιοχή της Δεντροφυτείας στις Συκιές – το τοπικό ΑΤ και διάφοροι ρατσιστές κάτοικοι είχαν αντίθετη άποψη – κάποια στιγμή που η οικογένεια απουσίαζε από το σπίτι, “κάποιοι” επιτέθηκαν καθιστώντας το μη-κατοικήσιμο.
Το γεγονός δημοσιοποιήθηκε χάρη στην πρωτοβουλία αντιφασιστριών και αντιφασιστών από τη γειτονιά. Στην συνέχεια, πολλοί και πολλές επισκέφθηκαν τη γειτονιά μας για να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στην οικογένεια. Μίλησαν για τον αντιτσιγγανισμό της ελληνικής κοινωνίας και για την σχέση του ρατσισμού με τις επαναλαμβανόμενες δολοφονίες Ρομά από μπάτσους. Πράγματα προφανή μεν, πολύ σωστά δε.
Αποφασίσαμε κι εμείς να κάνουμε μια γύρα βάφοντας με spray και πετώντας flyers, με σύνθημα “Ξύλο στους ρατσιστές που έχουν πλάτες κρατικές”. Πιστεύουμε ότι αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι το δεύτερο μισό του συνθήματος, δηλαδή το κράτος.
Κρατικό αβαντάρισμα των ρατσιστών δεν σημαίνει απλά ότι απολαμβάνουν ασυλία και δεν συλλαμβάνονται. Σημαίνει ότι τον πρώτο λόγο δεν τον έχει η σκατοψυχιά τους, αλλά τα κρατικά σχέδια δημόσιας τάξης. Αυτά τα σχέδια που φροντίζουν η εργατική τάξη να βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο, με χίλιους δυο τρόπους: με διαπόμπευση στα μίντια, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, με αστυνομικά πογκρόμ, με στρατόπεδα συγκέντρωσης, με καταδιώξεις και σφαίρες στο ψαχνό. Το ελληνικό κράτος είναι ο ενορχηστρωτής του ρατσισμού, οι υπάλληλοι του είναι οι βασικοί εκτελεστές του.
Κάποιες φορές, όταν απαιτούνται δουλειές που δεν “αρμόζουν” σε κρατικούς υπαλλήλους, κάνουν την εμφάνιση τους οι φίλοι του κράτους και της αστυνομίας. Δηλαδή οι σκατόψυχοι που λέγαμε πριν. Το τελευταίο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως υπαρχει κάτι πιο καθοριστικό από την σκατοψυχιά των ρατσιστών: η ταξική τους θέση. Η πλειονότητα τους είναι μικροαστοί, όνομα και πράγμα.
Αυτό έχουμε απέναντι μας, τόσο στις Συκιές όσο και οπουδήποτε αλλού. Μια κοινωνική τάξη, το κράτος που την εκπροσωπεί και τα έμμισθα σκυλιά του. Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται, αλλά ούτε και τόσο τρομακτικό όσο ακούγεται. Με συλλογική προσπάθεια και οργάνωση, τίποτα δεν είναι απροσπέλαστο.
